Een kort reisverslag over mijn bezoek aan Artemida tijdens de Corona uitbraak. Artemida of Artemis (genoemd naar de in de omgeving gevonden tempel van Artemis) ligt op ca. 35 km van Athene aan de kust. Het is één van de favoriete bestemmingen van de Atheners voor vakantie of een weekendje weg. De plaats wordt door de lokale bevolking vaak nog Loutsa genoemd, wat tot 1974 de officiële naam was.

Op 10 maart kwamen we aan op de luchthaven van Athene. Hoewel we stilletjes hoopten dat de KLM onze vlucht zou annuleren, zijn we toch ingestapt in de veronderstelling dat het dan allemaal misschien nog wel mee zou vallen. Op de luchthaven van Athene liepen veel mensen met mondkapjes op. Personeel, maar ook reizigers. De verstokte rokers die buiten stonden, hadden het er maar moeilijk mee en je kon zien dat ze af en toe vergaten dat ze een mondkapje ophadden, wanneer ze hun sigaret gedachteloos naar hun verstopte mond brachten. Kapje even naar beneden, een flinke trek en kapje weer op.Onze vriend Orestis haalde ons op en nam ons mee naar zijn huis in Artemida. Hij vertelde dat de scholen gesloten waren en dat iedereen die kòn, thuis moest werken. Zo ver was Nederland op dat moment nog niet.

Zwemmen in maart

In Artemida ging alles z’n gangetje. De restaurants, de winkels, de surfclub, alles was nog open.De eerste dagen genoten we van het mooie weer en wandelden urenlang langs het strand. Jan ging zelfs zwemmen, net als een groepje gebruinde dames, die elke ochtend na hun duik in zee in de zon zaten te drogen en ons vriendelijk groetten als wij in de buurt neerstreken. We lunchten in de taverna’s aan het strand of in een ouzerie in één van de straatjes erachter, omringd door katten.

Nog genoeg klandizie bij de ouzerie

Onze vriend Orestis reed ondertussen iedere dag op zijn scooter op en neer naar Athene, waar hij een elektronicazaak heeft. De zaken gingen slecht.

Op het nieuws volgden we de ontwikkelingen omtrent het Corona virus. De maatregelen werden aangescherpt. Alles moest dicht, behalve de supermarkten, de apotheken en de bakkers. Iedereen moest 2 meter uit elkaar blijven.Daar zit je dan. Niet meer lunchen aan het strand, geen bezoekje aan Athene.

Op de hoogte blijven van het thuisfront

Gelukkig liet het mooie weer het niet afweten en bleven we onze dagelijkse wandelingen maken. De 2-meter-afstand-regel werd strikt opgevolgd. De dames aan het strand zaten ver uit elkaar. Veel gezinnen met kinderen speelden een potje voetbal of zwommen in zee. Mensen lieten hun hond uit en de surfers raasden over het water.Het verschil merkten we vooral bij het boodschappen doen. Zo stond ik buiten in de rij voor de bakker, waar normaal gesproken iedereen op een kluitje staat en er altijd wel iemand is die probeert voor te dringen, door een praatje aan te knopen met een bekende die ergens vooraan staat. Niets van dat alles. Samen met de eigenaresse van de bakkerij was ik de enige zonder mondkapje voor.Een paar dagen later waren ook de eigenaresse en haar medewerkster van een mondkapje voorzien. De een nam de bestelling aan en de ander stond bij het pinapparaat met een fles desinfecteermiddel en een rol keukenpapier, waarmee ze na iedere klant het apparaatje schoonmaakte.Bij de supermarkt stond naast het pinapparaat een pompje, zodat je je handen kon ontsmetten.

Opgestapelde stoelen

De restaurants waren gesloten, maar de terrassen zaten vol met mensen die hun zelf meegebrachte eten zaten te verorberen. De dag erna waren alle stoelen en tafels opgestapeld. Dat kon dus ook niet meer.Je kon nog wel eten bestellen en afhalen, maar dat gold vooral voor de pita en pizza tentjes.

Barbecue

Orestis verzorgde een uitgebreide barbecue, waar ook zijn nichtje en haar man voor werden uitgenodigd. Meestal komt de hele familie aanschuiven en zitten we hutjemutje rond de tafel. Dit keer stond er tussen iedereen een lege stoel. Maar gezellig en lekker was het wel. Die avond klapte heel Griekenland voor het zorgpersoneel en wij klapten mee.Orestis’ nichtje werkte vanuit huis, maar door de slechte internetverbinding of het overbelaste netwerk, was het bijna niet te doen.Intussen volgende wij via datzelfde internet het nieuws uit Nederland. Er was in die week veel veranderd. Ook Nederland kwam met maatregelen en we waren bang dat we niet meer terug zouden kunnen. Vooral omdat er een bericht rondging dat de luchthaven van Athene zou sluiten.

Het werd zo spannend dat we hebben geprobeerd om te boeken, maar dat zou betekenen dat we €400,- p.p. moesten bijbetalen. Van KLM hoorden we echter niets en dus zijn we toch op de geboekte vlucht vertrokken.Op de luchthaven was het aanmerkelijk rustiger. Om de paar meter hingen er pompjes met desinfectiemiddel. De restaurants waren gesloten, maar de winkels en de broodjeszaken waren open. Er werd streng gekeken of iedereen wel voldoende afstand hield.Na het boarden was daar geen sprake meer van. Alle passagiers werden in één bus gepropt en naar het vliegtuig gereden. Aan boord was er gelukkig plek genoeg. Iedereen zat verspreid, zo ver mogelijk uit elkaar. De stewardess riep om dat ze vanwege het coronavirus maar één keer langs zouden komen met eten en drinken.Wij waren al lang blij dat we goed en wel op weg waren naar huis.

Op weg naar huis

Bij de landing werd niet geklapt. Dat doet men niet meer, maar deze keer had ik het graag wel gezien, omdat we rond 20.00 uur landden en die dag, 17 maart, er om 20.00 uur in Nederland geklapt zou worden voor het zorgpersoneel.Mijn applaus van twee dagen eerder gold natuurlijk ook voor hen!

Mijn hart gaat uit naar Griekenland. De Grieken moeten crisis op crisis incasseren. Economische crisis, vluchtelingencrisis en nu de Coronacrisis.

Laten we zodra het kan weer naar Griekenland gaan!